Για άλλη μια φορά η PAH συμμετείχε στη συνάντηση του Συνασπισμού, αυτή τη φορά στην Αθήνα μεταξύ 2 και 6 Νοεμβρίου, με ένα πλούσιο πρόγραμμα που συμμετείχαμε όλοι μαζί, ολοκληρονοντας το με μεγάλη επιτυχια χάρη στην αριστη δουλειά των συντονιστών μας και των τοπικών ομάδων.
Αυτή η εμπειρία θα μας μείνει αξέχαστη. Πλέον, μετά το όνομα Αθήνα θα μπορούμε να αναφέρουμε τα Προσφυγικά, την Τσαμαδού, τη Νοταρά, το Πολυτεχνείο και τα Εξάρχεια, ακριβώς επειδή σε αυτά τα περιβάλλοντα ήρθαμε σε επαφή με τα τοπικά κινήματα βάσης και τους αγώνες τους.
Αγώνες που μοιραζόμαστε στα πλαίσια ενός ήπια αλλά σταθερά αναπτυσσόμενου Συνασπισμού. Αγώνες που έχουν να κάνουν με το δικαίωμα στη στέγαση και την πόλη, αλλά που διασταυρώνονται με άλλα προβλήματα, όπως η πατριαρχία, οι διάφορες μορφές διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή, την καταγωγή κ.λπ., και που επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο τώρα από τη βίαιη αύξηση του κόστους του ηλεκτρικού ρεύματος και του φυσικού αερίου που μας οδηγεί άμεσα στην ενεργειακή φτώχεια.
Για όλο αυτόν τον αγώνα, έχουμε μοιραστεί γνώσεις και εμπειρίες. Μετά από πολλές συζητήσεις
έχουμε αναλάβει πρωτοβουλίες δράσης για τους επόμενους μήνες.
Περπατήσαμε στους δρόμους και τις πλατείες της γειτονιάς της Αθήνας που απειλείται περισσότερο από τον εξευγενισμό, όσο γνήσια και αν είναι. Ένας σταθμός του μετρό που θα μπορούσε να είναι ευπρόσδεκτος αλλού, αλλά θα γίνει στην πλατειά Εξαρχείων, προσδίδοντας πολιτικό νόημα στη απόφαση αυτή, που γίνεται αντιληπτή γειτονιά ως μια προσπάθεια να μπει τέλος στην αντίσταση που προτάσσουν τα κινήματα εναντία στην κρατική εξουσία. Ο λόφος Στρέφη έχει παραχωρηθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να κερδοσκοπήσει. https://reporterre.net/A-Athenes-le-quartier-populaire-d-Exarcheia-lutte-pour-sa-survie
Κάποιοι από εμάς πήραμε μαζί μας μερικούς λεκέδες μπογιάς, που ταιριάζουν με τα παπούτσια μας, μετά τη διαδήλωση που προσπαθήσαμε αλλά μόλις που καταφέραμε να ξεκινήσουμε, επειδή η αστυνομία μας διέλυσε αμέσως. Σκοπός μας ήταν να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στις τοπικές ομάδες.
Έτσι αυτή τη φορά η οικογενειακή φωτογραφία τραβήχτηκε δίπλα στο μνημείο για τους φοιτητές και τους καθηγητές που έπεσαν θύματα της σφαγής που διαπράχθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1973, όταν ο στρατός, εν καιρώ δικτατορίας, μπήκε με τα τανκς του στο Πολυτεχνείο.
Μερικές φορές είναι απαραίτητο να πιάσουμε πάτο για να βρούμε την έξοδο. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Ο τρόπος για να έρθουμε σε επαφή με τα τοπικά προβλήματα είναι η αναπόφευκτη επαφή και επικοινωνία με τους ανθρώπους που ζουν στις γειτονιές, που αποτελούν την πόλη, που αποτελούν τα χωριά, τα έθνη και τα κράτη. Αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν πάντα μια ανώτερη εντολή να υπακούσουν, σε αντίθεση με τη θέληση του λαού.
Ευχαριστούμε τους ανθρώπους της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας για αυτές τις υπέροχες
μέρες. Αποτελούν μεγάλη πηγή έμπνευσης και ενδυνάμωσης.
“ Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγεί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί…”
Αλέξανδρος Παναγούλης
